Προσφυγικό: Εκμετάλλευση παντού,αλληλεγγύη πουθενά

Παίρνω σαν αφορμή το γεγονός της εκκένωσης των καταληψιών στην Θεσσαλονίκη και τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει αυτή η κίνηση, η οποία μένει μόνο στην σωστή κριτική που γίνεται στην Εκκλησία ΑΕ και δεν περιλαμβάνει καμία αυτοκριτική για τον τρόπο που έχουν επιλέξει κάποιοι για να σταθούν στους πρόσφυγες. Οι πρόσφυγες που εκτός των άλλων έχουν γίνει έρμαιο στις επιδιώξεις και τις βλέψεις του καθένα αλλά και στα συμφέροντα που εκμεταλλεύονται τον ξεριζωμό τους με κάθε μέσο και τρόπο.

Εκμετάλλευση που έχει πολλές πτυχές όπως είναι η οικονομική μέσω των ΜΚΟ και το δουλεμπόριο, την πολιτική και την παρακρατική για την επιβολή της Ιμπεριαλιστικής ατζέντας. Υπάρχει όμως και άλλη μία κατηγορία που δεν ξέρω αν μπορεί να ξεχωρίσει ή να ταυτιστεί με τις άλλες δύο. Υπάρχει η κατηγορία της ανευθυνότητας η οποία έχει σαν βάση την ανημπορία κατανόησης της σοβαρότητας της κατάστασης του προσφυγικού προβλήματος και το βάζει σε μία τελείως διαφορετική βάση από την πραγματική του.

Ένα τέτοιο περιστατικό ανευθυνότητας σε σχέση με τους πρόσφυγες ήταν και η κατάληψη του Γκίνη από την οποία προέκυψε και το συμβάν με σύντροφο που ανήκει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που ο οποίος έκανε το «λάθος» να περνάει από εκεί με αποτέλεσμα να φεύγει ξυλοδαρμένος. Το «λάθος» που είχε κάνει ήταν πως βρέθηκε σε χώρο ο οποίος φιλοξενούσε πρόσφυγες και οι καταληψίες είχαν την εντύπωση πως η αλληλεγγύη είναι κάποιου είδους μυστικιστική τελετουργία για λίγους που δεν πρέπει να εξωτερικευτεί. Πως οι πρόσφυγες ήταν τα κατοικίδια τους και που υπάρχουν για να τους καλύψουν τις πολιτικές επιδιώξεις. Δηλαδή και η δική τους «αλληλεγγύη» δεν ήταν τόσο αφελής αφού υπήρχε και ένας πολιτικός στόχος όπως το να εκμεταλλευτούν και να χρησιμοποιήσουν τους πρόσφυγες για τον πολιτικό τους σκοπό ο οποίος εκφράστηκε στο κείμενο λήξης της κατάληψης και έλεγε

“ Σήμερα 9 Ιούλη 2016 λήγουμε την κατάληψη του κτηρίου Γκίνη στο Πολυτεχνείο. Για κάτι περισσότερο από 4 μήνες, το κτήριο Γκίνη λειτούργησε αφενός ως χώρος στέγασης μεταναστριών, αποτελώντας καταφύγιο για εκατοντάδες αποκλεισμένων στην καρδιά της Αθήνας, κι αφετέρου εξεγερσιακό εργαστήρι και σημείο συνάντησης ανάμεσα σε ανθρώπους από διαφορετικούς τόπους, με διαφορετικές κουλτούρες και γλώσσες στη βάση των προταγμάτων της αυτοοργάνωσης, της αμφίδρομης αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων και της άμεσης δράσης ενάντια σε κράτος και Κεφάλαιο.”

Αυτή η ανευθυνότητα και ο αποπροσανατολισμός δεν μένει μόνο σε τέτοιες απόπειρες όμως. Οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι παρουσιάζονται σαν πραγματικοί «φίλοι» των μεταναστών και κάνουν σημαία την ανθρωπιά  και την αλληλεγγύη για κάποιο λόγο ξεχνάνε τις αιτίες που γεννάνε την προσφυγιά και με απαράδεκτο και ύποπτο τρόπο την υποβαθμίζουν σε τέτοιο σημείο που δεν το αναφέρουν καν σαν να είναι πρόβλημα.

Ο λόγος είναι πως την προσφυγιά την γεννάνε οι επεμβάσεις στην εσωτερική λειτουργία των ξένων χωρών από τρίτους με την μορφή των πολέμων ή της τρομοκρατίας.

Αυτή η υποβάθμιση όμως δεν μένει μόνο στα λόγια αλλά παίρνει και μορφή με την επιβολή ενός «Αντιιμπεριαλιστικού» πλαισίου, στα Κινήματα από τα κάτω, τα το οποίο βολεύει τις επιδιώξεις των Ιμπεριαλιστών και είναι συνέχεια των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει στις χώρες που έχουν επέμβει. 

Έτσι βλέπουμε να γίνονται πορείες και συγκεντρώσεις από ΜΚΟ, «Αριστερούς» και «αλληλέγγυους» για το άνοιγμα των συνόρων που θα ανοίξει την δουλειά ανάμεσα σε ΜΚΟ και δουλέμπορους και περιλαμβάνει κάποιες επιφανειακές και γενικόλογες καταδίκες κατά των Ιμπεριαλιστών και πάντα σε ίσες αποστάσεις για τα μάτια του κόσμου. Με την ευκαιρία αυτών των συγκεντρώσεων βλέπουμε και κάποιους πρόσφυγες οι οποίοι δεν έχουν καταλάβει το τι έχει συμβεί και το τι παιχνίδι παίζεται στις πλάτες τους και συνεχίζουν να κάνουν διαδηλώσεις κατά του Άσαντ από την Αθήνα. Έτσι υπάρχει και μία συνέχεια στην επιβολή της Ιμπεριαλιστικής ατζέντας από τα κάτω που τους βολεύει όλους.

Η ύπουλη συμπαράσταση που ξεκινάει με τις συγκεντρώσεις για το άνοιγμα των συνόρων και τελειώνει με την καταδίκη του Άσαντ δεν περιλαμβάνει την ενημέρωση για το τι περιμένει να τους βρει στο «Ευρωπαϊκό Όνειρο» που περιμένουν να ζήσουν. Σε αυτούς τους πρόσφυγες δεν τους είπε κανείς πως τους προορίζουν για σκλάβους σε κάποια μεγαλοβιομηχανία της Γερμανίας, ούτε πως το Ευρωπαικό όνειρο μπορεί να τους βρει σε κάποιο σύγχρονο δουλεμπόριο να περιμένουν τον Ευρωπαίο αφέντη να τους νοικιάσει για μία μέρα. 

Δεν τους είπε κανείς πως στον Καπιταλισμό δεν υπάρχουν ωραία παραμύθια αλλά υπάρχει μόνο, μία παρατεταμένη και ολοκληρωτική εκμετάλλευση.

Κάπως έτσι προκύπτει και το γεγονός πως οι ίδιοι είναι αυτοί που δεν πρόκειται να ζητήσουν ποτέ να βγει στην δημοσιότητα ο κατάλογος με τις ΜΚΟ που ασχολούνταιμε το μεταναστευτικό στην χώρα μας και που έχει την πλήρη συγκάλυψη και ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Επανέρχοντας στην αρχή διαπιστώνουμε πως οι εκκενώσεις των καταλήψεων που φιλοξενούσαν πρόσφυγες ανέδειξαν άλλο ένα σημαντικό ζήτημα, αυτό της διαβίωσης των προσφύγων.

Από τις πληροφορίες που έχουμε οι καταλήψεις(δεν ξέρω από ποιους) που εκκενώθηκαν στην Θεσσαλονίκη ήταν σε κτήρια που δεν προσφέρονταν για την διαμονή ανθρώπων. Οι καταληψίες όμως αντέδρασαν από την απομάκρυνσή τους από αυτές. Το ίδιο μπορεί να πει κάποιος και για τις καταλήψεις που υπάρχουν στην Αθήνα. Εκτός ίσως από το City Plaza(το οποίο είναι η χαρά της επιχειρηματικότητας και των ΜΚΟ με τις ευλογίες της Κυβέρνησης) όλοι οι υπόλοιποι χώροι δεν προσφέρονται για την διαμονή ανθρώπων. Οι ίδιοι όμως που προχώρησαν σε αυτές φαίνεται πως δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου για αυτό. Αντίθετα προχώρησαν στην "αλληλέγγυα" δράση τους με την κατάληψη των κτηρίων μόνο και μόνο για να καλύψουν μία εσωτερική επιθυμία που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε και ποια είναι .

Γνωρίζω πως το κείμενο αυτό είναι ίσως αρκετά σκληρό και θα βρει αντιδράσεις αλλά δεν μπορώ να καταλάβω καθόλου την λογική του παίρνω 5 οικογένειες, τις βάζω μέσα σε ένα κτήριο και τις ταΐζω λες και είναι τα σκυλάκια μου όπως δεν μπορώ να βρω τίποτα το αλληλέγγυο σε αυτήν την δραστηριότητα. Αντίθετα το θεωρώ αποπροσανατολιστικό, ανεύθυνο και πολύ επιφανειακό σε σχέση με την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αλληλέγγυοι για να λεγόμαστε με αυτούς τους ανθρώπους κατ’αρχήν θα πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να σταματήσουμε τους λόγους που τους οδήγησε στην φυγή από την χώρα τους. Και αυτός ο λόγος έχει όνομα και λέγεται ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ των Δυτικών Καπιταλιστικών κέντρων. Σε δεύτερη φάση από το να κάνουμε μία μεροληπτική και υποκριτική φιλανθρωπία επιλέγοντας κάποιες οικογένειες στην τύχη για να προβάλλουμε έναν δήθεν ανθρωπισμό, να πιέσουμε με ό,τι έχουμε και δεν έχουμε το κράτος(ναι το κράτος) και τις υπηρεσίες του ώστε να φροντίσει για αυτούς τους ανθρώπους με κάθε μέσο και τρόπο.

Ξεχνάμε πως οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι και πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε και σαν τέτοιους χωρίς να βάζουμε τα δικά μας οφέλη πάνω στα προβλήματά τους

Χριστόφορος Τριαντάφυλλος